λιμός

ο (AM λιμός, ὁ, Α και λιμός, ή)

μεγάλη και παρατεταμένη έλλειψη ειδών διατροφής που παρουσιάζει ευρεία γεωγραφική εξάπλωση και προκαλεί αύξηση τής θνησιμότητας λόγω πείνας («λιμῷ δ' οἴκτιστον θανέειν», Ομ. Οδ.) || (μσν.-αρχ.) πειναλέος άνθρωπος

αρχ.

1. μτφ. έλλειψη αγαθών («λιμόν τ' ἐν ἀνδρὸς πλουσίου φρονήματι, γνώμην δὲ μεγάλην ἐν πένητι σώματι», Ευρ.)

2. παροιμ. φρ. «λιμὸς Μήλιος» — λεγόταν για περιπτώσεις μεγάλης πείνας, όπως κατά την πολιορκία τής Μήλου

3. ως κύριο όν. Λιμός

γιος τής Έριδος, προσωποποίηση τού λιμού.

[ΕΤΥΜΟΛ. Ο τ. ανάγεται στη μηδενισμένη βαθμίδα *li- τής ΙΕ ρίζας *lei- «αφανίζω, αφαιρώ, λιγοστεύω» και «αδύνατος, ισχνός» (πρβλ. λιθουαν. liesas και leīnas «λεπτός, ισχνός», αρχ. σλαβ. liběvů, libivŭ «ισχνός») και συνδέεται με τους τ. λιάζομαι, λίναμαι, λείρως, καθώς και με τον τ. λοιμός «ασθένεια», παρά τα προβλήματα που παρουσιάζει η εναλλαγή -οι- / -ί- στους δύο τύπους.

ΠΑΡ. λιμώδης, λιμώσσω

αρχ.

λιμαλέος, λιμηρός (Ι)

αρχ.-μσν.

λιμαίνω

μσν.- νεοελλ.

λίμα (II), λιμάρης.

ΣΥΝΘ. (Α' συνθετικό) λιμοκτονώ

αρχ.

λιμαγχόνη, λιμαγχώ, λιμοδοξώ, λιμοθνής, λιμοκίμβιξ, λιμοκόλαξ, λιμόξηρος, λιμοποιός, λιμουργός, λιμοφορεύς, λιμόψωρος

αρχ.-μσν.

λιψαγχονώ

μσν.

λιμοκοπημένος, λιμοταγισμένος

νεοελλ.

λιμοκοντόρος, λιμοκτόνος. (Β' συνθετικό) αρχ. άλιμος, έκλιμος, πολύλιμος].